Çaylak Kesiği; Eren Buğdaycı’nın birinci kıssa kitabı. Müellif, öyküleri kısımlara ayırmamış, 14 öykü de arkası gerisine geliyor. Lakin pahalandırmak için, 14 kıssayı iki kısma ayırabiliriz. “Tahtakuruları”na kadar dokuz öykü, birinci kısmı; sonraki 5 kıssa ikinci kısmı oluşturabilir. Varsayımım, müellifimiz kıssaları yazılma vaktine nazaran sıralamış.
İlk kısımdaki kıssalarda, okuyucu olarak en çok hissettiğimiz duygu, dehşet oluyor. Gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde okumaktan bile çekindiğimiz bahisleri davet etmiş bu kısımdaki öykülerine Eren Buğdaycı. Kitabın birinci öyküsü “Bir Kutu Cytotec Veyahut Pratik Cinayetler”de klozete atılıp, üzerine sifon çekilmiş bebeğin, boru dirseğinde kalması; sonraki kıssa “Kelebekler Uçan Çiçeklerdir”de, evlilik teklifinde bulunacakken, trafik kazasında sevgilisini kaybeden kişi anlatılıyor. Üçüncü kıssa “Hiç Değil Hem De”de ise, ihanet ettiği için arkadaşını öldüren kişiyi okuyoruz. Örnekleri çoğaltabilirim. Gelmek istediğim nokta; bu kısımdaki kıssaların mevzu itibariyle okuyucusunun etini kemiğinden ayıracak tipten olmasıdır. İşin farklı tarafı, Eren Buğdaycı’nın bu olayları, detaylarına inerek anlatmasıdır. Mesela birinci öyküde, takılı kalmış bebeğin, boru dirseğinden çıkan minicik elleri gözümüzün önüne geliyor. Bu çeşit imgelerin, okuyucunun gözünde canlanması, Eren Buğdaycı’nın hikayeciliği açısından güzel. Ancak bu tıp imge ve imajların, aslında yıllardır birçok tansiyon, kabahat ve endişe sinemalarında, tekraren kullanılıp eskitildiği hesaba katılırsa sakıncalı. Eren Buğdaycı, güya bu birinci öykülerinde kendini, üslubunu, seçeceği asıl bahisleri denemiş üzere. Aslında öykülerin birçoğunda, olay ve durumlar ortası süratli geçişler yapması da, bu arayışı göstermektedir.
Ben bir okuyucu olarak, ikinci kısım diye ayırdığım 5 kıssayı daha çok tuttum. Bu kısımdaki öykülerde Eren Buğdaycı, dehçet verici olayların, detaylarına soğuk kanlı bir halde yer vererek okuyucusunu etkilemeye çalışmıyor. “Tahtakuruları”nda, onlarca mesken değiştirmesine karşın tahta kurularından kurtulamayan kişi anlatılıyor. “Mü-mü-üssait bi-bir y-yer-rde”de kekeme birinin, toplumsallaşma konusunda karşısına çıkan maniler ve bu mahzurların nasıl acılara yol açtığı; “Bir İhtimal Daha Var”da ise, Dostoyevski’nin stilini aratmayacak kadar başarılı bir biçimde, ruhsal boyutları da işlenerek, bireyin güç karşısında nasıl sindiğini okuyoruz. Bence Eren Buğdaycı, bu tıp küçük üzere görünen, lakin şahısta ne büyük sarsıntılara, yıkılışlara yol açan his, ima, mimik, hareket yahut durumları yansıtırken çok daha değişik, başarılı ve yaratıcı oluyor. Birinci kısımdaki kıssaların bilakis, bu kısımdaki kıssalar, dizi ve sinemalardan yahut polisiye romanlardan tanıdık olmayan bahis ve içeriğe sahip olması istikametiyle de daha özgün. Zira husustan fazla hikayecinin bakışını ve mevzuyu nasıl işlediği ön plana çıkmaktadır, bu öykülerde. Bu bakış ve işleyiş, kitabın son iki öyküsü “e-imzalıdır” ve “Ve Büyümeye Başlarsın”da tepeye ulaşıyor. İki farklı vakit ve olayın, bu kadar kısa kıssalarda (iki kıssa de 5’er sayfadır) etle tırnak üzere birbirine geçmiş halde anlatılması, bence Eren Buğdaycı’nın aradığı, bulduğu ve başarılı bir halde uyguladığı prosedürüdür.
Çaylak Kesiği; müellifinin ikinci öykü kitabını merak ettirecek kadar başarılı. İçinde, müellifinin arayışlarını barındırması açısından da, okunmaya bedel. Bu tıp birinci kitapların ben, müellifinin olgunluk devrinde daha da değerli olacağını düşünüyorum. Zira müellifinin nereden nereye geldiğini gösterecek işaret taşlarıyla doludur.